Το παράθυρο

...Όχι.
Απόψε θα μείνω εδώ.
Μπροστά στο σκοτωμένο παράθυρο
για ν'ακούσω το τρεχαλητό του βοριά
και τους λυγμούς του κήπου που κλαίει
την ευωχία των λουλουδιών
που ματαιώθηκε.

Ω, αυτή η σιωπή,με τι άνεση
όταν ανοίγει το στόμα της
ξέρει τόσο σκληρά λόγια
να μου λέει.

Το βραδινό λεωφορείο,πέρασε δίχως
επιβάτες.
Έκλεισε από νωρίς το περίπτερο στη γωνία
Περασμένα μεσάνυχτα.
Ένας μεθυσμένος με βρεγμένο παλτό,
στέκεται στη μέση του δρόμου και μιλάει
μοναχός του.
Κάποιος γύρισε ένα κλειδί και σφάλισε
μια πόρτα.
Το φανάρι στο βάθος του δρόμου αναβοσβήνει
μελαγχολικά
κι είναι, σαν να μου εκμυστηρεύεται
τα μυστικά του.

Μεσάνυχτα περασμένα.
Η πλήξη στο απόγειο της.
Αναρωτιέμαι πως θα τελειώσει
τούτη η αποτρόπαιη νύχτα.

Ω, παλιά αγαπημένη
φύγε.
Μην αφήνεις τα μάτια σου να πέφτουν
επάνω μου και να με σκάβουν.
Άκου με τι ορμή κυλάει στις αρτηρίες
το αίμα μου.
Είναι η ώρα που βγαίνω από το σώμα μου
για να ψηλαφίσω τις σκοτεινές εκτάσεις μου.
Να βρω που πήγαν οι κεντημένες με αινίγματα
σκιές μου.
Τα ξέφωτα που ύφαινα στα παιδικά όνειρα μου.

Παλιά αγαπημένη
φύγε.
Μπούχτισα από μεγάλες έρημες πλατείες
κι από θολές γειτονιές,
γεμάτες αρρώστιες και έρωτα.
Τώρα, είναι η ώρα που έρχονται
από τα φωταγωγημένα προάστια,
από τα ξεχασμένα σπίτια με πένθιμα
φορέματα, οι μοναξιές μου.
Είναι η ώρα που κοιτάζω το απρόσωπο
πρόσωπο μιας νύχτας θανατηφόρας
περιμένοντας τα βρόχινα χρόνια
που θα στάζουν πάνω στα καινούργια μου
ρούχα αργά, αργά,
τους ανεξίτηλους λεκέδες
μιας χαμένης ζωής.

Φύγε αγαπημένη.
Φύγε.
Είναι η ώρα που δέχομαι για τον θάνατο μου,
συλλυπητήρια.