Μη κοιμάσαι

Μη κοιμάσαι!
Έτσι ωραία που γεννήθηκε,
κράτα ανοιχτά τα μάτια σου.
Είναι μια υπενθύμιση τα ουρλιαχτά της συντριβής
στις Θερμοπύλες.
Μη κοιμάσαι!
Έβγα στον Όλυμπο, στην Οίτη, στον Ταΰγετο,
κι αγνάντεψε το αρχαίο σώμα που μοσχομυρίζει,
τα βροχερά απομεσήμερα, ευκάλυπτο και θυμάρι.
Δες ποια σε μεγάλωσε με χάδια
κάτω από τις πορτοκαλιές του Μυστρά.
Και θυμήσου τα ορθόπλωρα καράβια που έσκιζαν
Αιγαιοπελαγίτικα κύματα, για να σου χαρίσουν
την Κύθνο, την Πάτμο, την Αμοργό.
Θυμήσου τον ψαρά που άναβε τα πυροφάνια του
από το Αργοστόλι ως το Ταίναρο.
Θυμήσου τα οργώματα, τις θημωνιές,
τις κρυφές ερωτικές ματιές στ' αλώνια,
τα μελαχρινά κορίτσια στα μποστάνια.
Μη κοιμάσαι!
Θυμήσου τις ζεστές νύχτες που στις ξερολιθιές
της Μάνης, άπλωνε τα φουστάνια της η πανσέληνος.
Θυμήσου τις φωτιές του Αϊ Γιάννη που κάτω
από τις ανταύγειες της φλόγας,έβλεπες
αγόρια και κορίτσια να ερωτεύονται.
Θυμήσου το γλυκό του κουταλιού στη Σέριφο,
το κόκκινο κρασί στη Σαντορίνη.
Μην κοιμάσαι!
Εσύ είσαι το Μεσολόγγι, ο Γράμμος, τα Δερβενάκια,
η Τριπολιτσά!
Ανέβα στις ράχες του Ψηλορείτη και άφησε να τρέξει
το βλέμμα σου στο ακριβό μπλε.
Και δες το άπλωμα της αγκαλιάς εκείνης,
που σου εμπιστεύτηκε τα στέφανα
του γάμου της.
Και τρέξε ν'απλώσεις λιόπανα στη Ρούμελη.
Και τρέξε να λιάσεις στο Δερβένι τη σταφίδα.
Μη κοιμάσαι!
Άκου πως βράζει ο μούστος στη Νεμέα,
πως τρέχουν στο Ριζοβούνι τα νερά.
Άκου το γοργοκύλισμα του Αχέροντα στα σπλάχνα
της Δωδώνης.
Μη κοιμάσαι!
Το χρωστάς σ'εκείνους που άλλαξαν μονοπάτι
με το ιερό χώμα ανάμεσα στα νύχια τους.
Το χρωστάς στον μυλωνά του κάμπου
που καταπίνει τη σκόνη του,τραγουδώντας
το ζεστό ψωμί.
Το χρωστάς στον μελισσουργό της Σαμοθράκης
που στάζει από τα χέρια του το μέλι.

Μη κοιμάσαι!
Δε μπορείς μ'ένα μαντήλι ν'αποχαιρετίσεις
τους Δελφούς, την Πέλλα, την Ιθάκη.
Σου το ζητώ,
σαν τελευταία χάρη.
Μη κοιμάσαι!
Μην αφήσεις να σου μαγαρίσουν οι νυχτοστρατοκόποι
την αυλή της αρμπαρόριζας και του βασιλικού.
Άνοιξε την αγκαλιά σου στον κουρασμένο παρωρίτη.
Άνοιξε τη καρδιά σου να μπούνε τα Χριστούγεννα
στο σπίτι σου.
Άνοιξε το ραδιόφωνο ν'ακουστεί σαν καμπάνα
χαρμόσυνη η φωνή του Καζαντζίδη πάνω από
της φτωχολογιάς τα χαμηλά και απαλά να φτάσει
στο πλυσταριό της Ευανθίας.

Κι εγώ,
στ' ορκίζομαι, στη μυρωδιά της Κρητικής ελιάς!
Στο άρωμα της Χιώτικης μαστίχας!
Θα σ'αγαπώ μέχρι να δύσει ο ήλιος!
Μέχρι να χωνέψει η άβυσσος, τη τελευταία ανάσα!
Μη κοιμάσαι Ελλάδα.
Ελλάδα μη κοιμάσαι!