Κυριακή 31 Ιουλίου 2016

Το χρώμα της τραγωδίας

Εσείς που κάψατε τα βιβλία μου στους δρόμους
τραγουδώντας,
ώρα καλή να έχετε
τώρα που θα σαρώνετε με τις σπαρμένες
σιωπές τα χωράφια σας 
και θα βλέπετε τον άνεμο να κλέβει τη σοδειά σας.
Ώρα καλή σε σας
που τρομάξατε τις ανεμώνες με τις φλόγες σας
σκεπάζοντας τον ουρανό μου με καμένες λέξεις.
Μα τώρα έχω τούτο να πω:
Μη χαριεντίζεστε με τους ιδιοκτήτες σας
που σας ταϊζουν θεάματα θολά
και φτηνά βιβλία.
Μην ακολουθείτε το κράτος του ζόφου.
Εναντιωθεί τε στα ξένα κυβερνεία και φωνάξτε
ν' ανατριχιάσουν τ'αγάλματα με τις κραυγές σας.
Κι αφού συγκεντρωθείτε εδώ στις άσπρες πέτρες,
φιληθείτε!
Ναι φιληθείτε.Όπως στον ουρανό τα σύννεφα.
Όπως τα πουλιά στα δέντρα.
Και τρέξτε ύστερα ν'ανοίξετε τα σπίτια σας
να μπει αέρας. Να μπούνε οι δρόμοι,οι λέξεις,
τα συνθήματα.
Γιατί όποιον δρόμο και να πάρετε,
θα συναντήσετε τ'όνειρο μου
που σας μιλάει
ακατάπαυστα γι'αυτό που θέλετε ν'ακούσετε.
Γιατί του λείπει αυτό που σας έλειψε.
Γιατί πνίγεται εκεί που έχετε βουλιάξει.
Σε σας λοιπόν που κάψατε τα βιβλία μου
στους δρόμους,θριαμβολογώντας,
έχω τώρα τούτο να πω:
Άλλο δεν ήθελα,
από το να σας χτίσω μια γειτονιά με μουσικές
λέξεις,
ζωγραφισμένες από πλανόδιους καλλιτέχνες
που θα απεικόνιζαν την αθωότητα.
Μια γειτονιά που να 'χει το άδειο βλέμμα σας
απέραντα τοπία για να τρέξει.
Μια γειτονιά που οι έξι μέρες της
θα παραχωρούσαν τις ώρες τους στην εβδόμη.
Μια γειτονιά που θα σας χάιδευαν τα μαϊστράλια της
με ακούσματα πελαγίσιων κυμάτων και οι κήποι της,
με το χνούδι των λουλουδιών τους,
Μια γειτονιά με περιστερώνες λιόδεντρα και μαστιχιές.
Με κλήματα μπαχαρικά και γύρη.
Κι αφού θα την έντυνα με τα επτά χρώματα,
θα τη ράντιζα με φλογερά τραγούδια ερωτευμένων
ανέμων.
Μα σεις, αρχίσατε νωρίς το κλάδεμα της αγάπης
ρίχνοντας τα λόγια μου στις καινούργιες φωτιές
των σκοτεινών χρωμάτων.
Παραδοθήκατε στη γοητεία του βάλτου
για να παρακολουθείτε τώρα τους καπνούς,
τις στάχτες, τα σκούρα φώτα σας που τρεμοσβήνουν.
Έχω τώρα τούτο να πω σε σας
που κάψατε τα βιβλία μου στους δρόμους:
Μη κόβετε τα δάχτυλα που γράφουν.
Γιατί δε θα μπορώ να μπολιάσω τις αγριοκερασιές
των ονείρων σας.
Δε θα μπορέσω να δια κόψω την μετάγγιση
της νύχτας στις φλέβες των παιδιών σας.
Και άοπλα θα τ'αφήσετε μέσα σε ψυχρές σχολικές
αίθουσες να ρεμβάζουν τη θολούρα του κόσμου,
μαθαίνοντας στωικά το αποτρόπαιο
χρώμα της τραγωδίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου