Το παιδί της θάλασσας

Ήταν παιδί της θάλασσας
το ξέβρασε το κύμα
σκιά της κάθε γειτονιάς
και της ζωής το θύμα.

Το ξόμπλι της πειραϊκής
θέμα για ιστορία
το βιός του ένα όνομα
βράδυ πρωί...Μαρία..

Είχε δυο χάρτες ναυτικούς 
κι έναν παλιό εξάντα
φαινότανε απόμαχος
ετών σχεδόν σαράντα.

Τον είχαν για θελήματα
του δρόμου οι ...Κυρίες
όλες τις είχε αδερφές
κι όλες γι' αυτόν... Μαρίες

Τις νύχτες στο Ικόνιο
κοιμόταν στις νταλίκες
ήταν παιδί για δούλεμα
στου λιμανιού τις κλίκες.

Τον ρώταγαν τι έφταιξε 
κ' ήρθαν τα πάνω κάτω
ποιος έρωτας τον βύθισε 
και άγγιξε τον πάτο.

Μα 'κείνος πάντα σιωπηλός
κοίταζε μ' ένα πάθος
καράβια που 'γιναν καπνός
στου ορίζοντα το βάθος.

Προχθές το βράδυ μπάρκαρε
κρυφά, με τ' όνειρό του
πήρε μαζί του μυστικά
και το παράπονό του.

Το γελαστό του πρόσωπο 
δε μας χαμογελούσε 
μα το σφιγμένο χείλι του
για μια Μαριώ μιλούσε.

Mε το καλημέρα

Ήρθε με κάποιο χάραμα
και με το καλημέρα
λόγια ζεστά και μουσικές
σκόρπισαν στον αέρα.

Τα βήματα ανόρεχτα
χόρευαν στο ρυθμό της
δύο λοξά τρία μπροστά
κι έπεφτα στο γκρεμό της.

Παλιές γιορτές και χρώματα
χάθηκαν στο σκοτάδι
τα φώτα σβήναν γύρω μου
και άναβαν στον Άδη.

Μου έδειξε την άβυσσο
και μου 'πε να βαδίσω
μύριζε θάνατο παντού 
και ήθελα να ζήσω.

Δίχως αντίο

Έφυγες δίχως αντίο

τ' όνειρο μαράθηκε

ώρα πέντε και το πλοίο

στο γαλάζιο χάθηκε.

Πότε πέρασαν οι έξι

πλησιάζει τώρα επτά

ζωγραφίζω μία λέξη 

με στιγμές και με λεπτά.

Στις οκτώ θα σταματήσω

λίγο να ξεκουραστώ

κάτι να σου τραγουδήσω 

που να λέει ευχαριστώ.

Στις εννέα και στις δέκα

θα μιλάω με σκιές

και θα ψάχνω μια γυναίκα

στου μυαλού μου τις στοές.

Έντεκα σαν θα χτυπήσει

θα με πάρει ο ποταμός

κάπου εκεί θα σταματήσει

και του κόσμου ο παλμός.

Δώδεκα μη το ξεχάσεις

να 'ρθεις στο κρεβάτι μου

φίλα με να με ξυπνήσεις

να σου πω: Αγάπη μου.

Άχρωμες λέξεις

Ψάχνω σε λέξεις άχρωμες
κάποια να ξεχωρίζει
να λέει μόνο:αγαπώ
έστω κι ας μην αξίζει.

Ψάχνω παλιά τετράδια 
να βρω κάτι φθαρμένο 
κάτι που να 'χει μια δροσιά
κι ας είναι ξεχασμένο.

Ψάχνω σε μάτια άγνωστα
αν πέρασες ποτέ σου
αν είχα θέση στις σκιές
που 'χαν οι έρωτές σου.

Από τα ρεμπέτικα

Μανόλη έχεις όνομα
κοίτα μη το χαλάσεις
και τα παιδιά του λιμανιού
μη λες πως θα δαμάσεις.

Περπάτησε καμαρωτά
όπως σε θέλει η πιάτσα
μαγειρευτό σμυρνέικο 
δεν πάει δίχως σάλτσα.

Θέλει Μανόλη τεχνική
και κότσια να τ'ανάψεις
κράτα τη φλόγα χαμηλά
το έδεσμα μη κάψεις.

Είσαι δικός μας άνθρωπος
μη το παραγνωρίσεις
ρίξε σκορδάκι μαϊντανό
για να το τσιγαρίσεις.

Βάλε και λαδορίγανη
και κάνε πως δε βλέπεις
εμείς που σε στηρίζουμε
δεν είμαστε της τσέπης.

Το αυστηρό το ύφος σου
μη παίρνεις δε σου πάει
για νάν' ευκολοχώνευτο 
ρίξε κρασί το σπάει.

Βάλε και το μπαχαρικό
να γίνει μυρωδάτο
ποντίκια παιχνιδιάρικα 
έχουν δικό τους Γάτο.

Έλα να πιεις

Στο ταβερνάκι του Γαρμπή έλα να πιεις
και χόρεψε να τρίξουν τα σανίδια
αν σε παράτησε δεν είναι της ντροπής
με το πιοτί τα βλέπεις όλα ίδια.

Έλα και χόρεψε και κάνε μια στροφή
και ρίξε μια ματιά στους βολεμένους
σ' αυτούς που κέρδισαν τα πάντα στη ζωή
πως πίνουν και μεθούν μαζί με τους χαμένους.

Στο ταβερνάκι του Γαρμπή έλα να πιεις
κι αν το θελήσεις πες μας τ' όνειρο σου
εκεί θα σπάσουνε  ποτήρια θα κοπείς  
και θα μετρήσεις μ'αίμα τον καημό σου.

Ο Έρωτας

Ήταν μια όμορφη γοργόνα θαλασσιά
δεμένη πάνω σ' ένα κόκκινο κατάρτι
την πήρε ο έρωτας την πήγε σε νησιά
κι από την ζήλια του τα έσβησε απ' τον χάρτη.


Θα 'ρχεται πάντοτε και θα 'ναι νικητής 
την τύχη θα ορίζει της αγάπης
θα είναι της καρδιάς μας μέγας ποιητής
της λύπης, της χαράς και...της απάτης.


Ήρθαν βοριάδες, σύννεφα βροχές, μαύροι καιροί
σήκωσε κύματα θυμού ο Ποσειδώνας 
μα αιώνια θα φέγγει τούτο το κερί
που μας το χάρισε αυτός ο ηγεμόνας.

H συγγνώμη

Όλη τη νύχτα τό 'ψαχνα
το βρήκα πεταμένο
σ' ένα δωμάτιο του νου
στη σκόνη βουτηγμένο.

Το κράτησα στα χέρια μου
κ' είπα να το διαβάσω
μου έγραφες πως έφυγες 
για να το ξεπεράσω.

Τώρα μαθαίνω γύρισες
για να μου πεις συγγνώμη
μα το σπασμένο όνειρο
έχει αλλάξει γνώμη.

Αμπάρωσα το σπίτι μου
μη τύχη και περάσεις
και φεύγω για διακοπές
για να το ξεπεράσεις.

Δρόμοι της απώλειας

Στη Φιλελλήνων 
των ρόδων και των κρίνων
πιάτσα ντροπής
δρόμος των θρήνων.

Κέρινα χέρια
με κρυμμένα μαχαίρια
μάτια ψυχρά
σβησμένα αστέρια.

Σπίτια τεκέδες
μολυσμένοι λεκέδες
μαύροι καπνοί 
αργόσχολοι παίδες.

Ήχος και δέος
ευτυχής και μοιραίος 
φτύνει χολή
σαν Έλλην ωραίος.

Βράδυ Σαββάτου
οδός Ακομινάτου
πηγή ζωής
με χρώμα θανάτου.

Κοκκινιά

Σ' ένα στενό αδιάβατο
από λυγμούς στρωμένο
άκουσα έναν αμανέ
από βασανισμένο.

Ξημέρωνε κ' η σιγαλιά
βούλιαζε στον καημό του
λυγίζανε τα σίδερα
απ' το παράπονό του.

Πέρασαν χρόνια θολερά
προχώρησε ο κόσμος
και το αδιάβατο στενό
έγινε τώρα δρόμος

Αλλάξανε οι γειτονιές 
μα 'γω όταν νυχτώνει
γυρίζω 'κει που η ζωή
ήξερε να σκοτώνει.

Τον αμανέ της Κοκκινιάς
δεν έχω προσπεράσει
τον κουβαλώ από παιδί
κι έχω πικρογεράσει.