ΕΛΕΝΗ

Την ώρα που η θάλασσα μακραίνει
και βγαίνω για το σπίτι στο βουνό
τρέχει ο νους μου στην Ελένη
που διάλεξε να ζει στον ουρανό


 Φωνές τραχιές εδώ με κυνηγάνε
και τρέχω να κρυφτώ στο παρελθόν
το μέλλον έχει κάτι που φοβάμαι
και νιώθω να με διώχνει το παρόν

Την ώρα που το σούρουπο μ' αγγίζει
με ίσκιους χτίζω κάτι μαγικό
ο κόσμος που αγάπησα ραγίζει
κι εγώ γελάω σα το ξωτικό.

Κάπου αλλού στον κόσμο ξημερώνει
κάπου αλλού