Η μεγάλη στροφή

Είπε:
(ΕΧΩ ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ
ΚΑΙ ΧΙΛΙΑ ΘΕΛΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΝΥΣΤΑΞΩ)

Ήρθα και μίλησα και ήταν καταμεσήμερο της εβδόμης ημέρας
τ' Απρίλη. Και μίλησα στη μητρική μου γλώσσα τη λιτή
την πολυαγαπημένη, για τις λησμονημένες εντολές των αγίων.
Εκείνες που περιέπεσαν (κατά λάθος) στη φλογοκάμινο.
Και με φωνή που θύμιζε συντρίμματα, μίλησα για τα λευκά
μηνύματα που μου εμπιστεύτηκαν οι απερχόμενοι
να διαδώσω. Και μίλησα για τις αξίες των χαμένων δρόμων
και για τη ρημαγμένη πέρα ως πέρα γη των πατέρων.

Και καθώς έλεγα τούτα,
είδα τις πόλεις τρομαγμένες να ταλαντεύονται κάτω από τις σκιές
των καπνών και τις γελαστές Κυριακές να 'ρχονται αγκαλιασμένες
φορώντας τα καλά τους μολυσμένα πουκάμισα.

Κι έκανα μήνες  τέσσερις να μιλήσω.
Και ήταν τώρα μήνας του τρυγητή και της στάχτης
και όλα γύρω μου κρύωναν από μοναξιά και απόγνωση,
καθώς στάθηκα και μίλησα πάλι στη μητρική μου
γλώσσα τη λιτή  την πολυαγαπημένη, για την απρόοπτη
επανάσταση των χρωμάτων και για τη Βασίλισσα
κόκκινη Αυγή που θα επιτρέψει και πάλι στα δέντρα 
να επιστρέψουν στη θέση τους. Ώσπου στο τέλος,
απόκαμα και είπα να κλείσω τα μάτια μου πάνω σε τούτες
τις πέτρες που δοκιμάστηκαν, καθώς αιώνες περίμεναν
τη δυνατή βροχή που θα περνούσε για να εξαγνίσει
τους κήπους της σμύρνας και του ευκάλυπτου.

Και μίλησα πάλι,
στη μητρική μου γλώσσα τη λιτή την πολυαγαπημένη,
για  τις τέσσερις αδελφές που λιγόστεψαν.
Για μια πλάνη μεγάλη ενός αιώνα λαμπρού.
Για την απελπισία που ρέει σιωπηλά έξω από τα (καθώς πρέπει)
σταθμαρχεία της νύχτας.
Εκεί που οι νόμοι ωχριούν και η εξουσία απουσιάζει.
Και μίλησα με οργή, με δάκρυα και με θλίψη περίσσια 
για τους αυτόχθονες δεσμώτες των αλλοφύλων.Για τους
αλλόθρησκους ταχυδρόμους του μέλλοντος
που ξεκίνησαν ήδη έχοντας στα δισάκια τους,
μονάχα λυγμούς.

Είπε:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΛΥΠΑΜΑΙ ΟΛΟΥ΅ΜΑΖΙ
ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΘΡΗΝΗΣΩ ΕΝΑΝ ΕΝΑΝ

Ήρθα και μίλησα και άκουσα.
Και είδα της αδικοχαμένης αγάπης τα αίματα να στάζουν
πάνω στα δώδεκα λευκά μου πουκάμισα.
Και ραγισμένος γονάτισα, αρχίζοντας να μετρώ
τ' αναφιλητά της καρδιάς μου που έκλαιγε από ντροπή
κι έτρεμε από θυμό καθώς τ' αλαλάζοντα πλήθη
γύρω μου, ποδοπατούσαν την τάξη και τους νόμους
της οικουμένης.
Και στάθηκα εκεί παρακολουθώντας τα, καθώς
χειρονομούσαν πρόστυχα απέναντι στα εύφορα χρόνια
που δεν ήταν άλλο από εφτά κορίτσια γελαστά 
που φορούσαν πουκάμισα πένθιμα.
Και προτού το φως στερέψει, είπα να στρέψω τα μάτια μου
πέρα απ' τα πύρινα νέφη.
Κι αντίκρισα τότε πουλιά, μυριάδες πουλιά ν' αποδημούν
βιαστικά κράζοντας τα δύστυχα λυπημένα.
Είδα άλογα κόκκινα και λευκά που έτρεχαν ιδρωμένα
πάνω στης θάλασσας τα κίτρινα κύματα και άθελά μου
σταυροκοπήθηκα.
Είδα βροχές ασημένιες που μύριζαν θειάφι και μόλυβδο
κι άκουσα τις σταγόνες να φλυαρούν αβίαστα χρησιμοποιώντας 
τη μητρική μου γλώσσα τη λιτή την πολυαγαπημένη.
Και τα λόγια τους, ήταν μια μελωδία που σκορπιζόταν
στ' ατέρμονα πέλαγα καθώς όλες μαζί
και κάθε μια χωριστά μου είπαν πως η σιωπή τους
θα 'ναι εκείνη που θ' αναγγείλει τον ερχομό Του.

Και δεν άργησε. Με το σούρουπο, ήρθε εκείνο το ανεμοσάλεμα
κι ένιωσα να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και το πρόσωπο
και να μου λέει ψιθυριστά στη μητρική μου
γλώσσα τη λιτή την πολυαγαπημένη: <<πήγαινε και με πουκάμισο
καθαρό στάσου εκεί στη πύλη των άστρων και αφουγκράσου>>.
Και πήγα με πουκάμισο καθαρό εκεί στην πύλη
των άστρων και αφουγκράστηκα... βήματα που απομακρύνονταν
βιαστικά στα πέρατα της αβύσσου. Φωνές και λόγια ακατάληπτα 
κλαγγές μαχών, θριάμβου κραυγές και ατελείωτους θρήνους.

Και ήμουνα μόνος, παντέρημος ανάμεσα σ' έναν κόσμο μικρό
και σ' έναν γαλαξία ακαταμέτρητο.
Γύρω μου τότε απλώθηκε μια σιωπή.
Μια απόλυτη σιωπή που με τρόμαξε. όταν όμως είδα να Ε ρ χ ε τ α ι,
ευθύς αναθάρρεψα. Ήταν μια φλόγα! Ένας πυρσός που διέσχζε
τα ουράνια κάνοντας κύκλους γύρω από τα εφτάστερα της Ελίκης.
Και τότε, εγώ ο ελεεινός <<κυρίαρχος των πάντων>> ο ανάξιος
<<εραστής του ωραίου>> ο ασημαντότερος της δημιουργίας,
βρήκα τη σπασμένη φωνή μου, και με όση δύναμη είχα, ανέκραξα:
<< Κύριε συγχώρεσέ τους.Έχασαν τη πυξίδα τους και η απώλεια 
τούτη,στάθηκε η αιτία να χάσουν τον προσανατολισμό τους>>.
Ο αντίλαλος τότε της μικρής φωνής μου, έκανε το σύμπαν ολάκερο να σειστεί, 
κι αίφνης είδα ένα μεγάλο λαμπερό αστέρι να πέφτει.
Δε θυμάμαι να μίλησε! Μήτε θυμάμαι ποιος μίλησε!
Θυμάμαι μόνο τα λόγια του.

Είπε:
ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΚΤΑΙΝΟΜΕΝΑ, 
ΤΟΤΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ.

Ήρθα και μίλησα, για την ημέρα της Μεγάλης Στροφής, 
που ήδη πλησίασε.
Και ίσως, να την έχετε χάσει!