Το τραγούδι ενός θίασου

Να με περιμένεις
ήταν οι τελευταίες λέξεις που άκουσα
από σένανε μπαμπά.
Κι ύστερα, άνοιξε μια πόρτα την αγκαλιά της
κι από τα μάτια μου χάθηκες.

Από τότε,
στο πλάγιο φως μιας συννεφιασμένης ημέρας
μετράω τις απόκρημνες ώρες μιας φιλεύσπλαχνης
μοναξιάς.
Το σπίτι γέμισε  με τα δικά σου φθινόπωρα μπαμπά.
Οι ρωγμές στους τοίχους μοιάζουν με φωτογραφίες
σχισμένες που δείχνουν διαφορετικά μονοπάτια.
Γδύθηκαν της ψυχής μου τα δέντρα μπαμπά
και ανυπεράσπιστα  παραδόθηκαν στα άπονα ξεροβόρια
που άφησε πίσω της η φυγή σου

Μάθε,
πως έχω πάψει ν' αφουγκράζομαι
τον αέρα που έρχεται απ' τα βουνά.
Αδιαφορώ ολότελα για τις θάλασσες που μου μιλάνε
για κύματα.
Ω! για τα δικά μου βάσανα 
πόσο ωραία λικνίζεται 
στου κόσμου τους εξώστες η μαμά.
Για τα δικά σου ξημερώματα  πόσο αθόρυβα
απουσιάζεις από τον τρύγο 
των ονείρων μου μπαμπά.

Μάθε,
πως αρνούμαι να μεγαλώσω.
Είμαι εδώ
μπροστά στο φτωχικό μας κατώφλι.
Και με τα μάτια στυλωμένα στην δημοσιά
περιμένω την επιστροφή σου μπαμπά
για να σε ρωτήσω:
Όταν χωρίζουν τα βουνά
προς τα που κατρακυλούν  
οι πέτρες.