Από τότε,
Άδειασαν τα δωμάτια από όνειρα.
Οι φωτογραφίες στους τοίχους,
Έχουν πάψει από καιρό να σου μιλάνε.
Αφουγκράζεσαι βήματα γνώριμα
Που πλησιάζουν την πόρτα σου
Κι ύστερα όπως πάντα απομακρύνονται
Ολοένα.
Τόσα γράμματα έστειλες στα φωταγωγημένα
Προάστια και κανείς δεν άκουσε το λυγμό σου.
Δυο ανθρώπινα βήματα έχουν χαθεί,
σ’ έναν απέραντο δρόμο.
Νεκρές γειτονιές γύρω σου.
Παράθυρα κλειστά.
Σιωπηλά σούρουπα,
Βλέφαρα βαριά.
Κι οι μέρες της ζωής να ‘ρχονται
Και να φεύγουν αγέλαστες.
Χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις
Τα Σαββατοκύριακα.
Όπως ένα ποτήρι δροσερό νερό
Που σε ξεδίψασε
Και την άλλη στιγμή,
Έχεις πάψει πια να το θυμάσαι.