Χωρίς τίτλο

Τα χέρια
που με πάθος μ'αγκάλιαζαν
και τις νύχτες σφιχτά με κρατούσαν
είναι τα χέρια που την πόρτα μου άνοιξαν
και να φύγω για πάντα ζητούσαν.

Τα μάτια
που στα μάτια με κοίταζαν
και το φως από 'κείνα ζητούσαν
είναι τα μάτια που κλείσαν αναίτια
και κλειστά πουθενά δε κοιτούσαν.

Τα χείλη
που γι'αγάπη μου μίλαγαν
και με λόγια τον κόσμο μου 'δείχναν
είναι τα χείλη που με μίσος με έδιωχναν
και στο κενό της αβύσσου με 'ρίχναν.

Απόγνωση

Θεέ μου,
ντύθηκε με φθινόπωρο
ο παράδεισος που μου χάρισες.
Και δε θ'αργήσει  να μου πνίξει τ'όνειρο
ο χειμώνας.

Από τότε,
Άδειασαν τα δωμάτια από όνειρα.
Οι φωτογραφίες στους τοίχους,
Έχουν πάψει από καιρό να σου μιλάνε.
Αφουγκράζεσαι βήματα γνώριμα
Που πλησιάζουν την πόρτα σου
Κι ύστερα όπως πάντα απομακρύνονται
Ολοένα.
Τόσα γράμματα έστειλες στα φωταγωγημένα
Προάστια και κανείς δεν άκουσε το λυγμό σου.
Δυο ανθρώπινα βήματα έχουν χαθεί,
σ’ έναν απέραντο δρόμο.
Νεκρές γειτονιές γύρω σου.
Παράθυρα κλειστά.
Σιωπηλά σούρουπα,
Βλέφαρα βαριά.
Κι οι μέρες της ζωής να ‘ρχονται
Και να φεύγουν αγέλαστες.
Χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις
Τα Σαββατοκύριακα.
Όπως ένα ποτήρι δροσερό νερό
Που σε ξεδίψασε
Και την άλλη στιγμή,
Έχεις πάψει πια να το θυμάσαι.

Οι κήποι της καρδιάςσας

Ανοίξτε τις πόλεις
ανοίξτε τις γειτονιές 
τις πόρτες, τα παράθυρα,
τις αγκαλιές σας.
Ανοίξτε το στόμα σας και τραγουδήστε.
Ανοίξτε τους κήπους της καρδιάς σας
και μοιράστε τα λουλούδια της 
σ'αυτούς που δε κατόρθωσαν στον κόσμο
να γελάσουν.
Το 'χει ανάγκη ο άνθρωπος!
Το 'χει ανάγκη, η ανθρωπότητα!

Ερωτική επανάσταση

Στο περιθώριο της ζωής,
εξασφάλισα δρόμους απέραντους.
Δανείστηκα  νύχτες βελούδινες
και ξεχάστηκα σε παράθυρα ανοιχτά με θέα
τα μάτια της.
Προτίμησα το υπόλοιπο του ονείρου
και μαζί της πέρασα μεθυσμένος
στο άβατο των αισθήσεων.
Παραβίασα συνήθειες καθημερινές
και βγήκα στο ξέφωτο.
Έσπασα τα στερεότυπα και άναψα τα φώτα
στ' απαγορεύσιμα που τρόμαζαν
 δειλούς περιπατητές.
Εξωραΐζοντας το " έγκλημα", 
εμφάνιζα σε γειτονιές απόμερες
ουράνια τόξα, τοπία απροσπέλαστα,
χρώματα συμπαντικά.

Στο περιθώριο της ζωής,
έκλεψα τον Αύγουστο του Θεού
κι ευτύχησα να γευτώ την πίσω όψη
του μαύρου.
Και με το εισιτήριο της ελεύθερης συγκομιδής
στο πέτο,
έφτασα στο ύψωμα του μεγάλου κέρδους,
έτοιμος να υπερασπιστώ τους έρωτες 
εκείνων που τόλμησαν.
Τώρα, 
αδιαφορώ ολότελα για το οργισμένο πλήθος
που κραυγάζει ξωπίσω μου: "άρον, άρον
σταύρωσον αυτόν".

Πρόχειρη αγάπη

Ήταν μια αγάπη της στιγμής
για να περνάει η ώρα
μα κάπου ξεχαστήκανε
και ο αμείλικτος χρόνος ήρθε
με αξιώσεις.
Κι έβαλε τα πράγματα στη θέση τους.
Μόνο που τώρα,
δεν υπάρχει εκείνη η προχειρότητα
της στιγμής. και... το χειρότερο:
δε περνάει η ώρα.

Ανοιξη 1960 η πρώτη αναλαμπή

...Κι εμείς
τι θα κάνουμε όταν θ'ακούσουμε τις φωνές
των τρομαγμένων να μας πλησιάζουν;
Τι θα δώσουμε όταν οι πεινασμένες φωνές
θα ζητήσουν ψωμί απ' το ψωμί μας;
Όταν φτάσει η οργή των αδικημένων
στη πόρτα μας
εμείς τι θα κάνουμε εκείνες τις στιγμές
που θ'ανατριχιάζουν τ'αγάλματα
και θα χλωμιάζουν οι πέτρες;
Θα παραμείνουμε ψυχροί και αδιάφοροι;
Η θα πάμε ν'ανοίξουμε εκείνα τα κλειδωμένα
σχολεία για να σπουδάσουμε...ανθρωπιά.

Αρνηση

Μόνο ένας σε περίμενε
στους προηγούμενους σταθμούς
κι ας πέρναγε το τρένο
χωρίς να σταματήσει.

Μόνο ένας περιμένει στους επόμενους
σταθμούς
και περιμένει χρόνια δίχως να ραγίσει
κι ας πέρασαν τα όνειρα
σε σκοτεινούς καιρούς
κι ας χάραξε
κι ας βράδιασε
κι ας έχει ο ήλιος σβήσει.

Μόνο ένας σε περίμενε
κι ας μη κατέβηκες  ποτέ
να δώσεις μία λύση
να δεις ποιόνε προσπέρασες
ποιος δίπλα στις γραμμές
έχει για σένα ζήσει.

Κατώτερος

Διαφωνώ
που θέλετε οι άλλοι να σας μοιάζουν.
Εγώ δε σας μοιάζω!
Ίσως να είμαι κατώτερος από σας 
ποτέ να μη σας φτάσω.
Καθόλου αυτό δε μ'ενοχλεί αγαπητοί μου
συμπολίτες.
Αφήστε με όμως να φαίνομαι ξεχωριστός
κάτω από τη σκόνη που σηκώνουν
τα πόδια σας.

Μελαγχολία

Ραντεβού το Νοέμβρη λοιπόν,
στ'απόμερα παγκάκια με τα κίτρινα
φύλλα.
Το ξέρω θα'ρθεις
όπως έρχεσαι ντυμένη πάντα
με τα δικά μου φθινόπωρα, για να μοιραστούμε
μαζί τις δικές μου καλοκαιρινές
αναμνήσεις που καταλήγουν
σε ασυγκράτητα δάκρυα.
Και μη ξεχάσεις,
αν τύχει κάποιος και περάσει,
να μ'αφήσεις να του χαμογελάσω καλόκαρδα
κι ευγενικά
για να μη νιώσει το γκρίζο χρώμα της στιγμής,
το βάρος, τη γεύση,
της ξένης δυστυχίας.

Σκοτωμένα όνειρα

Στον σκοτεινό μου περίπατο
πήρα δρόμους που μάτωσαν 
από ξυπόλυτα πόδια.
Διέσχισα γειτονιές που ολόγυρά τους 
δέσποζε το τίποτα και το καθόλου
και άφοβα προσπέρασα τ'ασυγκίνητα 
αγάλματα που τσαλαπατούσαν 
το άλλο τους πρόσωπο.
Μη ψάξεις να με 'βρεις ανάμεσα
στους ανέμελους γλεντοκόπους
που απολαμβάνουν αμόλυντες
Κυριακές.
Είμαι 'δω στα περίπτερα των σκοτωμένων
ονείρων και μετράω
παραμελημένες ζωές.
Χαϊδολογώ κεφάλια μικρών παιδιών
που τα μάτια τους χάσκουν
σαν μαύρα παράθυρα.
Φιλοξενούμαι  σε σπίτια πληγές
με χρώματα σκόνης ακούγοντας
λέξεις που αφήνουν ουλές
λέξεις που στάζουν τρομάρα όπως:
πεινάω, βοήθεια, φοβάμαι, εγκαταλείπομαι.
Λέξεις που γίνονται θέαμα για ασπρόμαυρες
φωτογραφίες.
Είμαι 'δω πλάι σε σκιές που έχουν ονόματα
που δε κατόρθωσαν σκοτούρα να σου γίνουν.
Είμαι 'δω, ανάμεσα σε συντρίμματα 
μιας ανθρωπότητας που γιορτάζει
τον υπέρλαμπρο πολιτισμό της.

Το δέντρο

Κι αν μ'έδιωξες,
κι αν με πήραν οι δρόμοι
και με τσάκισαν οι καιροί
και τα χρόνια με γέρασαν
εγώ δε χάθηκα.
Στα πράσινα λιβάδια της Άνοιξης,
ρίζωσα.
Έγινα δέντρο.
Τώρα,
βρίσκομαι εδώ και προσπαθώ
ν'απλώσω τα κλαδιά μου
με την ελπίδα,
πως κάποτε θα περάσεις
να σου χαρίσω τον ίσκιο μου.

Γη της αγάπης

Όχι, δεν είναι  'δω
η γη της αγάπης αφού εσύ
έφυγες.
Αφού εσύ έφυγες
κι έγινα πάλι μια χούφτα χιόνι
πάνω στη φλούδα μιας πέτρας
που αυτοκτόνησε
χωρίς τον αέρα σου.

Οι λέξεις

Καμιά φορά οι λέξεις,
είναι πιο δυνατές 
από εκείνους
που τις ξεστομίζουν.

Στα φτερά του ανέμου

Είχες κατεύθυνση,
αλλά δεν είχες διεύθυνση
γιατί ήσουν άνεμος.
Εγώ είχα όνομα και διεύθυνση 
αλλά δεν είχα κατεύθυνση.
Μέχρι που ξαφνικά ήρθες εσύ
και τ'ανακάτεψες όλα
και τα έσπασες όλα.
Αναποδογύρισες συνήθειες καθημερινές
μπήκες στον κήπο μου και μάδησες
τα νυχτολούλουδα τις ορτανσίες.
Άνοιξες πόρτες παντζούρια παράθυρα
και την...καρδιά μου.
Από τότε, έπαψα να έχω διεύθυνση.
Έχω όμως κατεύθυνση.

Η αγάπη του φίλου

Μπορεί να μου άνοιξες την πόρτα
αλλά θ' αρνηθώ να μπω στη καρδιά σου.
Μπορεί να ζωγραφίζω ολημερίς τα χείλη σου
αλλά δε θα σκεφτώ ποτέ να τα φιλήσω.
Μπορεί να χαϊδεύω τις νύχτες τα μαλλιά σου
αλλά δε θα τ'αφήσω να μπλεχτούνε στα χέρια μου.
Μπορεί να σ'ακολουθώ ως τους κήπους του έρωτα
αλλά δε θα σκοτώσω την αγάπη του φίλου
επάνω στο κρεβάτι σου,