Τα παράθυρα

Κάποιο πρωί
άνοιξα ένα παράθυρο μικρό
κι έτρεξε το χρώμα τ΄ ουρανού να μ΄ αγκαλιάσει.
Μα δεν αρκέστηκα σ΄αυτό
άνοιξα ένα πιο μεγάλο παράθυρο
ν΄ατενίσω τον κόσμο.
Μα δεν αρκέστηκα σ΄αυτό
άνοιξα ένα πιο μεγάλο παράθυρο
κ΄είπα να τον γνωρίσω.
Μα δεν αρκέστηκα σ΄αυτό
άνοιξα ένα πιο μεγάλο παράθυρο
κι άκουσα βροντές πολέμου.
Και κάποιους άκουσα να τραγουδούν
τη δυστυχία.
Κι άνοιξα τότε ένα πιο μεγάλο παράθυρο
κ΄είδα με ταραχή,
φτώχεια ξεσπιτωμούς κι εγκλήματα.
Κανείς πια δε γελάει εδώ.
Κάθε τι ωραίο τσαλακώνεται.
Κανείς δε νοιάζεται να χτίσει το μέλλον.
Κι εγώ εξακολουθώ ν΄ανοίγω παράθυρα,
για να με καταπίνουν οι νύχτες ευκολότερα.
Για να με πυροβολούν με άνεση τα ψέματα.
Για να περνάει  η μοναξιά καθε πρωί περιχαρής
από μπροστά μου     
και να μου λέει: Καλημέρα!